‘Leo,’ antwoordde ze mij, ‘mijn broer.’

Het voelt vreemd om een andere mannennaam te horen, terwijl ik mijn vingertoppen zachtjes langs de binnenkant van haar been laat glijden. Tegelijkertijd ligt haar hand op mijn onderbuik en de minieme bewegingen die ze er mee maakt voel ik door mijn hele lichaam. Het veroorzaakt een tinteling, een trilling, een absoluut genot. Ik verstijf even wanneer mijn wijsvinger, vlak voordat hij haar schaamhaar bereikt, één van de harde lijnen raakt. Ik word koud bij de gedachte. Die lijn is één van de achtentwintig.

‘Ga door,’ zegt ze. ‘Alsjeblieft, ga door.’

Ik schuif mijn arm nog iets verder omhoog en ik voel mijn vingertoppen een klein beetje vochtig worden. Mijn hand beweeg ik heel zachtjes omhoog en naar beneden. Het gaat onbewust, maar ik zie dat mijn hand in exact hetzelfde ritme beweegt als haar ademhaling. Haar prachtige naakte borsten bewegen -nauwelijks zichtbaar- in hetzelfde ritme mee. De muis van mijn hand schuurt zachtjes en teder over de harde lijn in haar lies.

‘Leo sneed me, toen ik negen jaar oud was.’ 

Ze spreekt de woorden zachtjes en de toon van haar stem beweegt mee in ons gezamenlijke ritme. Het is een akoestische jamsessie waarbij niets afgesproken is, maar waarbij we elkaar perfect aanvoelen en aanvullen. Ik draai me verder naar haar toe en beweeg traag omhoog. Ik breng mijn lippen naar de hare en ik blijf haar de hele tijd in hetzelfde ritme strelen. Mijn tweede hand is er ongemerkt bijgekomen. Ik rol haar tepel teder tussen wijsvinger en duim. Als de kok van een driesterrenrestaurant, die heel behoedzaam een gerecht met exact de perfecte hoeveelheid kruiden op smaak brengt. Ik denk aan haar vliegticket, haar terugreis en dat dit onze laatste nacht samen is. Ik wil haar leren kennen. Maar ik weet ook, dat ik niet alles wil weten. 

‘Hij kon het niet verkroppen, dat mijn vader meer van mij hield.’ 

Ik zoen haar stevig, omdat ik haar verhaal eigenlijk niet verder wil horen. Ik druk me tegen haar aan en breng één voor één mijn benen tussen de hare. Mijn vingers bewegen nog steeds in hetzelfde ritme. Langzaam schuiven ze steeds een klein stukje verder in haar. Ze kan bijna niet meer praten, zo zwaar ademt ze nu. Ik hoor mijn eigen ademhaling zich op de hare afstemmen.

‘Hij heeft me gesneden, omdat mijn vader iedere nacht bij mij kwam.’

Ik wil het niet horen. Ik haal mijn vinger weg en dring bij haar binnen. Dit wil ze. Ik voel haar spanning en proef haar genot. Ik geniet zelf niet, ik ben te hard bezig haar niet te horen. Tegelijkertijd wil ik niet ons ritme verliezen. Ik neem haar harder en sneller. Ze kreunt van genot. Ik niet. Toch ben ik bijna bij mijn hoogtepunt. Zij ook.

‘Hij had die klootzak moeten snijden, niet mij!’

Ik kom terwijl zij schreeuwt. Zij direct daarna. Ik voel me vies, maar hou haar stevig vast en zoen haar liefdevol.

Haar scherpe verleden verdient een zachte toekomst.