TUSSENDOORTJE

Rudolph hoopte dat zijn vrouw vandaag weer vroeg zou gaan slapen. Hij keek Marijke niet aan, maar hoorde haar al een paar keer uitbundig gapen. Ze zaten beiden in een andere hoek van de bruine corduroy bank. Op televisie was de film ‘O brother, where art thou?’ Rudolph vond het een prachtige film, maar daarom had hij hem niet uitgekozen vanavond. Het was een trage film. Nog een keer het geluid van een niet te onderdrukken gaap.

‘We kunnen ‘m ook gewoon morgen verder kijken,’ zei hij.

‘Goed idee.’

Marijke werkte bij een bakkerij en moest daar om half vijf ’s ochtends aanwezig zijn om alles op tijd klaar te hebben.

‘Ik blijf nog even zitten, ik wil nog wat voorbereiden voor mijn werk morgen.’

‘Oké.’

Marijke stond op, liep langs Rudolph, gaf hem een zoen op zijn mond en vertrok naar hun slaapkamer. Iedere avond weer genoot hij van die zoen. Soms kreeg hij hem hier, soms in de slaapkamer. Het mooie was: hij kwam altijd en hij was altijd gemeend.

Rudolf zapte naar SBS, waar een actiefilm bezig was en hij zette het geluid niet veel, maar wel iets harder. Hij stond op en trok onhandig zijn t-shirt uit. Hij keek op zijn horloge, kwart voor tien: hij was nog op tijd. Zijn blik gleed van het horloge naar de glazen deur die opende naar de achtertuin. Het was er, door de bomen die aan de achterkant van tuin stonden, erg donker. De schaduw viel hier altijd vroeg.

Hij klikte het licht boven de eettafel uit, zodat het nog donkerder werd in de tuin. Hij trok zijn broek en onderbroek uit. Zijn sokken had hij al niet meer aan. Die deed hij altijd gelijk uit wanneer hij terug van zijn werk kwam. Zijn onderbroek hing hij samen met zijn t-shirt en broek over de leuning van de stoel naast hem.

Even bleef hij doodstil staan. Er kwam geen geluid meer van boven. De televisie spuide het generieke geluid van een gemiddelde actiefilm en verder was er niets.

Hij opende de tuindeur behoedzaam en sloot hem weer vrijwel geluidloos achter zich. Naakt stapte hij naar het midden van de tuin. Het gras voelde koel, maar niet koud aan zijn voeten.

Aangekomen in het midden ging hij zitten met zijn gezicht naar het huis. Door de ruiten zag hij het verspringende licht van de televisie. Het leek gedimd en in de verte, doordat het licht achter in de kamer al uit was. De ramen van een verdieping hoger waren allemaal zwart.

Bij de buren was de benedenverdieping verlicht en daarboven alles donker. Rudolph liet zich achterover vallen in het gras. Een sterrenloze hemel stond geen licht toe in zijn tuin. Als iemand van bovenaf zijn tuin in keek, zou hij vrijwel onzichtbaar zijn. Hij vond dat een fijne gedachte. Even sloot hij zijn ogen.

Zelfs met zijn ogen dicht werd hij gewaar dat er iets in de lichtverdeling om hem heen veranderde. Het werd donkerder. Snel opende hij zijn ogen.

De benedenverdieping bij zijn buurvrouw was nu volledig donker. Rudolph hield zijn ogen open. Hij wist wat er nu ging komen. Zijn blik schoof omhoog.

‘Drie, twee, één…’

Hij telde fluisterend af. Exact op de ‘nul’ sprong het licht aan op de bovenverdieping van het huis naast dat van hen. Tevreden bleef hij kijken. Hij voelde geen spanning. Sinds hij het patroon ruim twee jaar geleden had ontdekt -zijn buurvrouw bleek een ongekend gewoontedier- had de spanning van de eerste keer plaatsgemaakt voor een heerlijk rustgevend gevoel van vertrouwdheid, zelfs geborgenheid.

Zijn buurvrouw was een mooie vrouw. Hij schatte haar ongeveer vijfentwintig jaar oud, ze had een volle bos kastanjebruin haar, die ze nu in een staart had gebonden en dat alles boven een slanke bouw, lange benen en pronte borsten. Hij had haar nog nooit gesproken, hij was niet zo sociaal ingesteld. Misschien was het wel goed dat zijn beeld van de vrouw niet volledig was. Alles wat hij nu van haar wist, was mooi en zonder imperfecties. Ze was een droomvrouw. Zijn droomvrouw.

Ze liep door haar slaapkamer in een witte linnen broek en een lange blauwe slobbertrui. Hij lag op zijn rug in zijn tuin. Zij trok haar trui in een vloeiende beweging over haar hoofd. Daaronder droeg ze een lichtblauw hemdje, het leek wel van zijde. De vormen van haar lichaam werden zichtbaar door het hemd. Ze trok het hemd over haar hoofd. Rudolph lag met zijn armen langs zijn lichaam. Zijn lichaam reageerde op het zien van haar borsten, maar hij verroerde zich niet.

Ze ging op de rand van haar bed zitten en keek naar buiten. De eerste paar keer was hij daar erg van geschrokken, nu niet meer. Hij wist dat ze hem niet kon zien liggen doordat zijn tuin zo schaduwrijk en donker was. Ze trok haar broek uit. Volledig naakt liep ze naar het raam toe en stak haar hand uit. Het rolgordijn kwam naar beneden en maakte een eind aan het vertrouwde schouwspel.

Een minuut of drie bleef Rudolph nog liggen. Zijn ogen dicht. Hij hoorde enkel het gedempte geluid van de film vanachter zijn eigen ramen komen. Na enkele keren diep ingeademd te hebben richtte hij zich weer langzaam op. Hij liep terug naar zijn huis en eenmaal binnen pakte hij zijn kleding van de stoel en liep gelijk door naar boven. Op de overloop gooide hij zijn kleding in de wasmand en hij stapte daarop geruisloos de slaapkamer binnen. Marijke lag al lekker te slapen. Het nauwelijks hoorbare, maar oh zo schattige gesnurk van haar toverde een glimlach op zijn lippen. Hij stapte het bed in en kroop tegen haar aan. Net als hij was ze helemaal naakt. Ze werd net niet wakker. Zachtjes schuivend vonden ze elkaars warmte en hun vertrouwde houding.

‘Ik hou van je, lieverd!’

Hij fluisterde de zin zachtjes en hij meende ieder woord ervan.